De winnaar

Haar eerste medaille

Ze was het meest trots op haar eerste medaille die ze haalde bij haar eerste judowedstrijd. “Het was een zware wedstrijd. Ik was net 12 en zat nog maar een jaar op judo. Wat was ik zenuwachtig voor deze wedstrijd. Ik heb geen idee hoe ik het gedaan heb, maar ik heb hem gewonnen. Mijn eerste gouden medaille, kijk daar hangt hij.” Ze kreeg tranen in haar ogen.

Ze was nog erg fit en zou volgens eigen zeggen de honderd meter horde nog makkelijk kunnen lopen. Op een ochtend voelde ze zich niet zo lekker. Ze kon niet zeggen wat het was, maar je kon aan haar zien dat het niet goed met haar ging. Ze wilde ook lekker op bed blijven liggen en alleen maar slapen. De controles mochten we niet meer doen en als ze sliep, hoefden we haar niet wakker te maken voor eten of drinken. Ook haar medicatie wilde ze niet meer hebben. Ze gaf duidelijk aan dat het mooi was geweest en ze klaar was om te sterven.

Haar laatste wedstrijd

Toen ze bezig was aan haar laatste wedstrijd, wist niemand hoelang deze wedstrijd zou duren. Ja, misschien één iemand: zijzelf. Alle toeschouwers die bij deze wedstrijd aanwezig waren, wisten dat zij deze wedstrijd zou gaan verliezen. De toeschouwers spraken daarom ook bemoedigende woorden. “Het is goed mam. Ga maar naar papa toe, hij wacht op je. Stop maar met vechten mam.”

In de nacht werden wij ook toeschouwer van haar laatste wedstrijd. Elk uur gingen we bij haar kijken en ook wij spraken haar bemoedigend toe. “Het is goed Carmen, stopt u maar met vechten. U heeft lang genoeg gevochten.” Ze lag er rustig bij en haar ademhaling werd oppervlakkiger. We besloten haar dochter te bellen. Op het moment dat we tegen Carmen zeiden dat haar dochter onderweg was, verloor ze haar laatste wedstrijd. Haar ogen sloten en er kwam een tevreden blik op haar gezicht. Een echte winnaarsblik.

Johan Jong